Mijn toch al wegebbende, binnendijkse veiligheidsgevoel werd woensdagmiddag 11 september meedogenloos weggespoeld door een telefonische onheilstijding (c.q. ‘Jobstijding’ daar het informatie betreffende mijn werkomgeving was).
“Het water stroomt via het doucheputje de gang in!”
Die zin en de daaropvolgende woordenstroom deden mij kort daarop naar mijn trouwe tweewieler sprinten om vervolgens de geldende snelheidslimiet aan mijn zevenmijlslaars te lappen. Toen Özbaktat in zicht kwam werd ik evenwel tot krachtig afremmen gedwongen daar de rioolbruine golven mij dreigend tegemoet rolden. De vloedlijn reikte tot aan de laan van Orden. Ter voorkoming van een mogelijke, onfrisse zwempartij moest ik een blokje omfietsen om er op de Frans van Mierisstraat achter te komen dat die tot de hoek Ruysdaellaan blank stond (al is het woord ‘blank’ in deze situatie nogal eufemistisch gekozen).
Bij Merlijn aangekomen gulpte het water door toedoen van de heldhaftige kanaliseringspogingen van Erik The (onze part time grafisch ontwerper) reeds over de voordeurdrempel (in de goede richting wel te verstaan). Dit bleek echter nog maar het begin te zijn van een omvangrijke reddingsoperatie waarbij achtereenvolgens o.a. Linda’s vriend, de halve families Verschoor en Helmendach, een ingehuurd schoonmaakbedrijf, Rens, Lisa en Peter Jan hun handen uit de mouwen staken in een poging het (groezelige) tij te keren.In de theaterzaal gutste het water via de poreuze achtermuur naar binnen. Gelukkig kon de aanwezige apparatuur op tijd naar hoger gelegen gebieden worden geëvacueerd en ontaarde Linda’s dansles niet in een waterballet. De theaterzaal was evenwel al snel zompig moerasgebied en de vloer derhalve niet meer te redden.
In de daaropvolgende uren werden wij nogmaals overspoeld; maar deze keer betrof het gelukkig louter steunbetuigingen en aangeboden hulp. Caroline heeft er de volgende dag voor gezorgd dat zoveel mogelijk mensen op de hoogte werden gesteld van de situatie (i.v.m. lessen die geen doorgang konden vinden e.d.). Op die dag moest ik zelf optreden in de balzaal van Paleis het Loo bij een congres over burgerparticipatie (hetgeen, gezien de stress rond ‘Klein Zeeland’ overigens naar wens is verlopen).
Een schrijnende confrontatie mag evenwel niet onvermeld blijven: Voordat de gasten arriveerden werd er terplekke een beamer getest. Via een laptop verscheen er op een groot scherm een foto van……de zee! Pijnlijk nietwaar?! Maar daarmee was het verhaal nog niet af. Toen er even later op het toetsenbord van de laptop werd gedrukt verscheen er aan de einder in grote witte letters het woord ‘AFSLUITEN’. Nou, bedankt hoor! Mosterd na de maaltijd, dunkt mij.
Maar goed…. Er staan nu allerlei ingewikkelde apparaten te loeien waarmee wordt getracht het gebouw weer droog te krijgen. Ik overweeg inmiddels een aantal toneelstukken te gaan schrijven met titels als; Atlantis, Noach en Nautilus. Maar voor het zover is wil ik (vanaf mijn droge bureaustoel) iedereen bedanken voor de warme steun. Wij gaan ervan uit dat alle lessen deze week ‘gewoon(?)’ door kunnen gaan.
Luctor et Emergo,
Aad van der Waal
